آویشن

از لحاظ دارویی و رایحه‌ای، T. vulgaris در واقع مهم‌ترین گونه‌ای است که به طور گسترده‌ای در آشپزی و داروسازی استفاده می‌شود. T. vulgaris گونه‌ی اصلی این تیره می‌باشد ولی دیگر گونه‌های Thymus نیز وجود دارد نظیر T. zygis L.، T. serpyllum L.، و T. pulegioides L.. محصولات تجاری که از این چهار گونه بدست می‌آیند شامل روغن‌های ضروری، اولئورزین، سبزی تازه و خشک شده و گیاهان مورد استفاده در فضای سبز (Landscape) هستند.

تاریخ و ریشه شناسی:

انسان‌ها قرن‌هاست که بخاطر خواص دارویی و طعم دهنده‌‌ی آویشن از آن استفاده می‌کنند. اولین شواهد ضبط شده را می‌توان در آثار دیوسکوریدس(قرن یکم میلادی)(پزشک، داروساز و گیاه شناس یونانی که در رم در زمان نرون زندگی می‌کرد.) و یا در کتاب تاریخ طبیعی(قرن یکم میلادی) پلینی درباره‌ی گیاهان و سموم دارویی یافت که به 'thymo'، 'serpol' و 'Zygis' اشاره کرده‌اند. گرچه در منطقه‌ی مدیترانه آویشن همیشه به شکل فراوانی بعنوان ادویه مورد استفاده بوده است، در اوایل قرون وسطی بود که راهب‌های نظام بندیکت (در اوایل قرون وسطی، این نظام در سراسر اروپای غربی گسترش داشت. این نظام نه تنها مسیحیت را تحت تاثیر قرار داد، بلکه فرهنگ اروپایی را نیز دستخوش تغییراتی نمود که به عنوان مثال می‌توان به اثرات آن بر روی کشاورزی، مدارس و کتاب‌ها اشاره کرد.) آن‌را از فراز کوه‌های آلپ به مرکز اروپا و انگلستان آوردند و باعث شهره‌شدن و پر فروش شدن آن گردید. از این زمان به بعد، نام آویشن را می‌توان در تمامی کتاب‌های دارویی یافت که معروف‌ترین‌ آنها کتاب‌های نوشته شده توسط پیر ماتیولی (1505-1577) و لیونهارت فوش (1501-1566) هستند. در کتاب لیونهارت فوش، طرحی از این گیاه به تصویرکشیده شده و درباره‌ی تاثیر مثبت آویشن بر روی سرفه مطلبی نوشته شده است . قابل قبول ترین تفسیر برای ریشه‌‌شناسی نام این ادویه واژه‌ی یونانی 'thymos' به معنای شهامت و توان است.