پاپریکا

بسیاری از مورخین غذا بر این باورند که ترک‌ها و بلغاری‌های امپراطوری عثمانی در قرن شانزدهم میلادی پاپریکا را وارد مجارستان کردند. کالوسکا و سزگد(دو شهر در مجارستان) مراکز اصلی تولید پاپریکا به شمار می‌آیند. هنگامی که میوه‌های پاپریکا را می‌چینند، آن‌ها را در گونی‌های روزنه‌دار استوانه‌ای باریک و بلند قرار می‌دهند طوریکه خیلی روی هم فشرده نشوند و بمدت 3 تا 4 هفته رها می‌کنند تا کمی خشک شود. سپس آن‌ها را شسته،‌ کامل خشک کرده، ‌خرد کرده  و سرانجام آسیاب می‌کنند و از آن پودر درست می‌کنند. آسیابان مقدار متناسبی از تخم فلفل را با میوه‌ی فلفل جهت آسیاب کردن مخلوط می‌کند تا میزان تندی و رنگ مطلوب پاپریکا بدست بیاید. در حین آسیاب کردن، فلفل‌های خرد شده را حرارت می‌دهند تا روغن تخم فلفل خارج شود تا بر روی رنگدانه‌های میوه نشسته تا رنگ مطلوب پاپریکا شکل بگیرد. رنگ پاپریکا تاثیری بر تندی آن ندارد. پاپریکای قرمز روشن می‌تواند تند یا شیرین باشد. بطور کلی، پاپریکاهای بی‌کیفیت‌تر، قرمز کم رنگ و متمایل به قهوه‌ای مزه‌ی تند دارند. حرارت موجب کاراملیزه شدن تدریجی قند طبیعی میوه‌ی فلفل شده که بر مزه و بوی آن تاثیر می‌گذارد. در حین این فرآیند چنانچه فلفل بیش از حد حرارت ببیند، می‌سوزد. و چنانچه به اندازه‌ی کافی حرارت نبیند، رطوبت آن به اندازه‌ی کافی خارج نشده که این خود بر روی مزه و رنگ پاپریکا تاثیر می‌گذارد. رطوبت مناسب پاپریکا 8 درصد است. تنها میوه‌های آسیب ندیده و سالم که زیر یکسال هستند برای تولید پاپریکای درجه یک مجارستانی استفاده می‌شود.