تاریخچه دارچین

به دارچین در زبان فرانسویcannelle ، در زبان آلمانی ceylonzeimt/kaneel، در زبان ایتالیایی cannella، در زبان اسپانیایی canela، در زبان چینیyook gway، و در زبان هندیdal-chini گفته می‌شود.

ادویه‌ی دارچین با خشک‌کردن قسمت میانی پوسته‌ی درخت دارچین بدست می‌آید و بصورت پودر و چوب در بازار عرضه می‌شود. تولید دارچین عمدتا به مناطق پست و کم ارتفاع جنوب شرقی آسیا محدود می‌گردد. دارچین حداکثر تا 500 متر بالاتر از سطح دریا و در دمای متوسط 27 درجه سانتی گراد و بارش سالانه 2000 تا 2400 میلی‌متر کشت می‌شود. خاک ماسه‌ای غنی شده با مواد آلی برای آن بهتر است. دارچین از لحاظ تقسیم‌بندی گیاه‌شناسی از شاخه Magnoliophyta، زیرشاخه Magnoliopsida، راسته magnoliales و خانواده‌ی Lauraceae می‌باشد. درخت دارچین در زیست بوم اصلی خود بین 7 تا 10 متر رشد می‌کند که برگ های بیضی شکلی دارد که در بالای درخت سبز تیره و در شاخه های زیرین سبز روشن است. پوسته و برگ‌های درخت دارچین معطر هستند. این درخت گل‌های زرد مایل به سفیدی دارد که بوی ناخوشایندی دارد و دانه‌های بنفش تیره‌ای دارد.

Cinnamomum دارای 250 گونه است و بسیاری از آنها معطر و خوش‌طعم هستند. در بسیاری از نمونه‌ها، تفاوت اندکی میان پوسته‌ی درخت cinnamomum verum (دارچین واقعی) و Cinnamomum cassia (دارچین چینی) وجود دارد. C. verum باکیفیت‌ترین پوسته‌ی دارچین و روغن دارچین را بوجود می‌آورد، در حالیکه C. cassia پوسته‌ی کاسیا و روغن کاسیا (که به روغن دارچین هم معروف است) را بوجود می‌آورد. کاسیا خیلی پیشتر از ورود دارچین واقعی به چین در این کشور استفاده می‌شد ولی امروزه از آن به عنوان یک جایگزین کم‌کیفیت‌تر استفاده می‌شود.

دارچین ادویه‌ای است که پیشینه‌ی آن به دست نوشته‌های چین باستان در 4000 سال قبل از میلاد بر می‌گردد. نام گیاهی Cinnamomum از ریشه عبری و عربی amomon مشتق شده که به معنای گیاه ادویه‌ی خوشبو می‌باشد.  در تورات و دست نوشته‌های سانسکریت هم به دارچین اشاره شده است. در مصر باستان، از آن در طب برای خوشبو کردن و مومیایی‌کردن استفاده می‌شد. این ادویه از سوی یونانیان و رومیان باستان بسیار تمجید و تحسین شده است. دارچین یکی از ادویه‌هایی بود که کریستف کلمب را به کشف جزایر شرقی ادویه تشویق کرد.