سطح بهداشت بالاتر برای افراد دارای معلولیت

          در این باره می توان به آمار زیر اشاره کرد:

• حداقل 10 % جمعیت دنیا (650 میلیون نفر) دارای نوعی نقص عضو، کم توانی و یا معلولیت هستند.
• 20 % جمعیت فقیر دنیا معلول هستند.
• تعداد کودکان معلولی که به مدرسه نمی‌روند به شدت متغیر است و در بین کشورهای آفریقایی بین 65 تا 85 % است.
• در کشورهایی که میزان مرگ و میر کودکان زیر 5 سال به زیر 20 % کاهش یافته است، مرگ و میر کودکان معلول 80 % اعلام شده است.
• در بسیاری از کشورهای کم در آمد و با در آمد متوسط، تنها 5 تا 15 % افراد معلول که نیاز به وسایل کمکی و فناوری دارند به این وسایل دسترسی دارند.

افرادی که دارای معلولیت هستند درست مثل دیگر افراد جامعه نیازمند مراقبت‌های درمانی عمومی یکسانی هستند.

اما آنها:

2 برابر بیشتر از افراد بدون معلولیت، امکانات درمانی موجود را کافی نمی‌دانند.

3 برابر بیشتر از افراد دیگر ممکن است از مراقبت‌های درمانی و بهداشتی محروم باشند.

4 برابر بیشتر از افراد دیگر در سیستم درمانی مورد بد رفتاری قرار می‌گیرند.

نیمی از افرادی که معلولیت دارند، قادر به پرداخت هزینه‌های درمانی خود نیستند.

آنها 50 % بیشتر از دیگران، از هزینه‌های هنگفت درمانی رنج می‌برند.

این هزینه‌های درمانی که تحت پوشش بیمه‌های درمانی نیستند، یک خانواده را به سمت فقر سوق می‌دهند.

بازپروری و تجهیزات کمک درمانی به استقلال افراد دارای معلولیت کمک می‌کنند.

75 میلیون نفر به ویلچر نیاز دارند: تنها 5 تا 15 % این افراد به ویلچر دسترسی دارند.

466 میلیون نفر دارای معلولیت شنوایی هستند.

تولید و ساخت وسایل کمک شنوایی تنها 10% نیاز جهانی را برطرف می‌کند و 3 % نیازهای کشورهای در حال توسعه را جوابگو است.

برای بهبود کیفیت زندگی این قشر می توان موارد متعددی در دستور کار قرار داد از جمله:

ایجاد زیرساخت‌های مناسب برای دسترسی به خدمات درمانی برای همه افراد دارای معلولیت امری است شدنی و می‌تواند نابرابری‌های درمانی غیر قابل قبول را کاهش دهد.

موانع فیزیکی بایستی برداشته شود.

مراقبت‌های درمانی بایستی ارزان تر شود.

کارکنان بهداشت و درمان درباره مسائل معلولیت از جمله حق و حقوق معلولان باید کاملا آموزش دیده باشند.

در برخی از خدمات خاص نظیر بازپروری سرمایه‌گذاری کافی انجام گیرد.