فیبر در رژیم غذایی

 هضم آنها با آنزیم‌های موجود در روده کوچک انسان امکان پذیر نمی‌باشد که به همراه لیگنین و صمغ، جزء فیبرها در رژیم غذایی طبقه بندی می‌شوند.

فیبرهای غذایی به دو نوع مختلف طبقه بندی می‌شوند:

فیبرهای غذایی محلول مانند پکتین، صمغ‌ها، بتاگلوکان‌ها، نشاسته و دیگر پلی ساکاریدهای ذخیره‌ای و فیبرهای غذایی نامحلول شامل سلولز و لیگنین‌ها می‌باشد. الیاف محلول در مقادیر بالا در یولاف، جو، آجیل، حبوبات و سبزیجات وجود دارند. غلات کامل یکی از منابع عمده مواد غذایی دارای فیبر نامحلول محسوب می‌گردند. الیاف محلول و نامحلول تأثیرات بسیار متفاوتی بر فیزیولوژی طبیعی دستگاه گوارش و پروسه بیماری خواهند داشت. سلولز دارای میل ترکیبی بالا با آب بوده و در نتیجه افزایش وزن مدفوع و کاهش زمان انتقال مدفوع در روده و فشار داخل مجرا را نتیجه می‌شود. پکتین و صمغ با افزایش تشکیل ژل و در نتیجه کاهش تخلیه معده را به‌دنبال دارد. آنها همچنین ممکن است با اتصال به اسیدهای صفراوی باعث کاهش سطح کلسترول شود. لیگنین دفع استروئید را افزایش و ممکن است خواص آنتی اکسیدانی داشته باشد. در جدول لیست محتوای فیبر در برخی از مواد خوراکی رایج آورده شده است.